Archiwum autora: mentor

Philip K. Dick „Wojna z Fnoolami”

Czas trwania: 26’42”

Słuchowisko „Wojna z Fnoolami” to adaptacja opowiadania Philipa K. Dicka o tym samym tytule.

Opowiadanie „Wojna z Fnolami” Philipa K. Dicka przedstawia futurystyczny świat, w którym ludzkość staje w obliczu tajemniczej rasy obcych – Fnooli. Ci kosmiczni najeźdźcy przybierają formy znane z ziemskiego życia, co wywołuje w społeczeństwie poczucie niepokoju i paranoi. Kluczowym wątkiem jest próba zrozumienia i zwalczania tych istot, które każdorazowo przybierają inną formę, co komplikuje rozpoznanie ich intencji i strategii. Tym razem Fnoole objawiły się jako miniaturowi pośrednicy sprzedaży nieruchomości – na pozór nieszkodliwi, lecz ich pojawienie się budzi natychmiastowy niepokój, gdyż ludzkość ma już za sobą doświadczenia z wcześniejszymi inwazjami tej rasy. Poprzednio Fnoole pojawili się jako pracownicy stacji benzynowych, co ilustruje ich zdolność do mimikry i dostosowywania się do codziennych elementów ziemskiego życia.

Cechą charakterystyczną Fnooli jest to, że gdy jeden z nich przybiera jakąś postać, wszyscy inni natychmiast stają się identyczni, co utrudnia ich zidentyfikowanie i walkę z nimi. Ta jednolitość staje się symboliczną metaforą ich kolektywnego, nieludzkiego charakteru – są pozbawieni indywidualności, co odróżnia ich od ludzi i budzi dodatkową nieufność. Fabuła słuchowiska koncentruje się na rosnącym napięciu między ludźmi a Fnoolami, którzy wciąż zmieniają swoje wcielenia, przybierając kolejne formy, które nie tylko ukrywają ich prawdziwą naturę, ale i dezorientują ludzi w ich staraniach o obronę.

Piotr Fronczewski jako kapitan Edgar Lightfoot to zdecydowanie jedna z najjaśniejszych stron słuchowiska. Jego głęboki, mocny głos doskonale oddaje charyzmę i autorytet dowódcy. Fronczewski nadaje swojej postaci wewnętrznego napięcia, przez co słuchacz czuje, że Lightfoot zmaga się nie tylko z zewnętrznymi zagrożeniami, ale i wewnętrznymi dylematami. Jego dykcja jest nienaganna, a tonacja idealnie dopasowana do budowania klimatu. Inni aktorzy również radzą sobie dobrze, tworząc wyraziste i zróżnicowane postaci, choć nie dorównują charyzmie Fronczewskiego.

Dźwięk w tym słuchowisku stoi na wysokim poziomie. Ścieżka dźwiękowa, choć minimalistyczna, dobrze wspiera fabułę i pomaga stworzyć odpowiednie napięcie. Efekty specjalne, takie jak odgłosy obcych, komunikatów radiowych czy dźwięki walki, są subtelne, ale efektywne, doskonale wprowadzając słuchacza w atmosferę konfliktu z nieznanym. Montaż dźwiękowy pozwala w pełni zanurzyć się w futurystycznym świecie, jednocześnie nie przytłaczając narracji.

Słuchowisko wiernie odzwierciedla ducha opowiadania Dicka. Utrzymano filozoficzne pytania o naturę wojny, ludzkości i różnice międzykulturowe. Dialogi, choć miejscami uproszczone, dobrze oddają psychologiczną głębię postaci, a fabuła zachowuje napięcie znane z prozy Dicka. W scenariuszu nie brakuje momentów kontemplacji nad tym, co obce i niezrozumiałe, co stanowi kluczowy element twórczości autora.

Słuchowisko „Wojna z Fnolami” to udana adaptacja klasycznego opowiadania science fiction. Piotr Fronczewski jako kapitan Lightfoot stanowi jego najmocniejszy punkt, a starannie dobrana oprawa dźwiękowa i umiejętne prowadzenie narracji sprawiają, że jest to słuchowisko godne polecenia fanom literatury science fiction oraz tym, którzy cenią sobie dobrze zrealizowane dramaty dźwiękowe.

P.S. W roli majora Hauka prawdopodobnie Janusz Zakrzeński, ale pewności nie ma – odsłuchiwana kopia była złej jakości.

5/5 - (1 vote)

Stanisław Lem „Rozprawa”

Adaptacja: Waldemar Modestowicz

Reżyseria: Waldemar Modestowicz

Realizacja akustyczna: Maciej Kubera

Opracowanie muzyczne: Renata Baszun

Premiera: 19 września 2021

Czas (długość): 48:15

Obsada: Mariusz Bonaszewski, Leon Charewicz, Przemysław Bluszcz, Karol Dziuba, Olgierd Łukaszewicz, Piotr Grabowski, Przemysław Sadowski, Grzegorz Kwiecień, Michał Piela

„Rozprawa” to jedno z najwybitniejszych opowiadań Stanisława Lema z cyklu o Pilocie Pirxie. To sensacyjna historia o odwiecznym konflikcie między ludźmi a ich dziełami – automatami, które osiągnęły perfekcję, stając się myślącymi maszynami posiadającymi osobowość, sumienie, a nawet duszę, praktycznie niezniszczalne i nieśmiertelne.

Słuchowisko „Rozprawa” w reżyserii Waldemara Modestowicza to znakomita adaptacja jednego z najbardziej intrygujących opowiadań Stanisława Lema z cyklu o Pilocie Pirxie. Historia opowiada o eksperymencie, w którym Pirx, dowodząc załogą złożoną z ludzi i androidów, musi zmierzyć się z pytaniami o granice człowieczeństwa, etykę i przyszłość technologii. W centrum fabuły znajduje się napięcie związane z odróżnieniem człowieka od maszyny – zadanie, które w świecie Lema staje się niemal niemożliwe.

Realizacja słuchowiska stoi na wysokim poziomie, co nie jest zaskoczeniem, biorąc pod uwagę znakomitą pracę reżysera oraz zaangażowanych aktorów, takich jak Mariusz Bonaszewski, Leon Charewicz czy Olgierd Łukaszewicz. Każdy z nich doskonale oddaje emocje swoich postaci, w tym wewnętrzne rozterki Pirxa oraz zimną, precyzyjną logikę androidów. Szczególnie interesująco wypada dialog między Pirxem a Burnsem, androidem, który rozważa kwestię własnej tożsamości i relacji z ludźmi, dotykając tematyki moralności, miłości i przywiązania.

Akustyka i muzyka, za które odpowiadają Maciej Kubera i Renata Baszun, idealnie podkreślają kosmiczny, wręcz klaustrofobiczny klimat słuchowiska. Dźwięki są subtelnie zaaranżowane, a muzyka wprowadza słuchacza w stan napięcia, współgrając z filozoficzną głębią tekstu.

„Rozprawa” to nie tylko opowieść o technologii i maszynach, ale także głęboka refleksja nad tym, co definiuje człowieka. Słuchowisko skłania do przemyśleń na temat granic ludzkiej moralności i natury maszyn, które zbliżają się do nas bardziej, niż byśmy chcieli.

5/5 - (1 vote)

Kingsley William Amis „Jim szczęściarz”

Przekład: Bronisława Jackiewicz
Adaptacja: Iwona Smolka
Reżyseria: Andrzej Zakrzewski
Realizacja akustyczna: Alina Langiewicz

Data premiery: 6 marca 1988 (niedziela, oczywiście – seria Romanse i nie tylko)

Odcinki: pierwszy 33:46, drugi 32:35, trzeci 34:07 (niektóre emisje mogły mieć dwa okołoczterdziestopięciominutowe odcinki)

Obsada

Jim Dixon: Marek Kondrat
Małgorzata: Sławomira Łozińska
Karola: Małgorzata Niemirska
Bertrand Welch: Andrzej Piszczatowski
Profesor Welch: Jerzy Przybylski
Krystyna Gallaghan: Joanna Wizmur

Słuchowisko Teatru Polskiego Radia pt. „Jim szczęściarz”, adaptacja powieści Williama Amisa, zadebiutowało na antenie 6 marca 1988 roku. Wersja radiowa w przekładzie Bronisławy Jackiewicz, zaadaptowana przez Iwonę Smolkę, wyreżyserowana przez Andrzeja Zakrzewskiego i zrealizowana akustycznie przez Alinę Langiewicz, to fascynujący przykład radiowej sztuki, w której wielowarstwowa proza Amisa spotyka się z niezwykłym kunsztem aktorskim i technicznym.

Fabuła i adaptacja

„Jim szczęściarz” to satyra na brytyjski system uniwersytecki, ale także ironiczna opowieść o młodym człowieku, który próbuje odnaleźć swoje miejsce w świecie, pełnym absurdalnych sytuacji i groteskowych postaci. Tytułowy bohater, Jim Dixon (w tej roli Marek Kondrat), to młody wykładowca historii średniowiecza na prowincjonalnym uniwersytecie, który stara się zdobyć stałe zatrudnienie. Jednak jego cyniczne podejście do akademickiego świata, pełnego snobizmu, hipokryzji i fałszywych wartości, prowadzi go do szeregu komicznych, a często także kłopotliwych sytuacji.

Adaptacja radiowa Iwony Smolki idealnie oddaje ducha oryginalnej powieści. Smolka umiejętnie kondensuje bogatą treść literacką do formatu słuchowiska, zachowując przy tym pełnię charakteru postaci i humoru, który stał się znakiem rozpoznawczym twórczości Amisa. Choć język prozy został uproszczony, aby dopasować się do wymogów słuchowiska, dialogi wciąż pulsują życiem, a sytuacyjny humor – często subtelny i ironiczny – nie ginie w adaptacji.

Andrzej Zakrzewski, mający na swoim koncie wiele wybitnych realizacji dla Teatru Polskiego Radia, prowadzi słuchowisko z pewną ręką, umiejętnie balansując między komedią a gorzkim komentarzem społecznym. Złożoność charakterów oraz relacje między postaciami – kluczowe dla sukcesu tej historii – są w jego reżyserii wyraźnie zarysowane i poprowadzone z precyzją. Zakrzewski z jednej strony podkreśla absurdalność sytuacji, w jakich znajduje się Jim, z drugiej zaś daje przestrzeń na refleksję nad społecznymi i zawodowymi mechanizmami, które wywołują śmiech, ale i niepokój.

Realizacja akustyczna Aliny Langiewicz to prawdziwe mistrzostwo. Tworzy ona pełen niuansów dźwiękowy pejzaż, który wzbogaca narrację, a jednocześnie nie przytłacza słuchacza. Ścieżki dźwiękowe i efekty akustyczne doskonale współgrają z aktorstwem, tworząc atmosferę zarówno groteski, jak i subtelnej satyry. Langiewicz stosuje delikatne efekty, które podkreślają komiczne sytuacje, a także wzmacniają dramatyzm tam, gdzie jest to potrzebne, nie odbierając jednak narracji lekkości.

Marek Kondrat w roli Jima Dixona jest bez wątpienia sercem tego słuchowiska. Jego interpretacja postaci to prawdziwy popis aktorskiego kunsztu. Kondrat z ogromnym wyczuciem balansuje między ironią a empatią, czyniąc ze swego bohatera postać wielowymiarową. Jim w jego wykonaniu to człowiek zagubiony w świecie, w którym normy społeczne i akademickie obowiązki stają się przytłaczające, a zarazem człowiek, który potrafi odnaleźć swoje miejsce dzięki nieco nonszalanckiemu podejściu do życia. Kondrat znakomicie oddaje sarkastyczne, cyniczne uwagi bohatera, a jednocześnie potrafi pokazać jego bardziej ludzki, nieco romantyczny wymiar.

Sławomira Łozińska jako Małgorzata (w oryginale Margaret) doskonale wciela się w postać kobiety, która, choć na pierwszy rzut oka wydaje się dominować nad Jimm, w rzeczywistości ukazuje swoje wewnętrzne wahania. Łozińska wprowadza do swojej postaci subtelność i pewien emocjonalny dystans, co w kontekście relacji z Jimm staje się niezwykle interesujące. Małgorzata jest postacią, która w słuchowisku odgrywa istotną rolę, a Łozińska wykorzystuje każdy moment, by tę rolę w pełni wyeksponować.

Na szczególną uwagę zasługują także role drugoplanowe, które dodają słuchowisku dodatkowego kolorytu. Małgorzata Niemirska jako Karola (w oryginale Christine) wnosi energię i wyrazistość do swojej postaci. Jej interakcje z Bertrandem Welchem, granym przez Andrzeja Piszczatowskiego, są jednym z kluczowych elementów dramaturgicznych tej adaptacji. Piszczatowski jako Bertrand jest pełen nadęcia i fałszu, co doskonale kontrastuje z prostotą i szczerością Jima.

Jerzy Przybylski w roli profesora Welcha to kolejny doskonały przykład kunsztu aktorskiego. Jego Welch jest postacią groteskową, ale jednocześnie w jakiś sposób autentyczną w swoim oderwaniu od rzeczywistości. Joanna Wizmur jako Krystyna Gallaghan dodaje lekkości i humoru, tworząc postać, która wprowadza do słuchowiska dodatkowy element absurdalności.

Słuchowisko „Jim szczęściarz” to wspaniała adaptacja jednego z ważniejszych dzieł brytyjskiej literatury powojennej. William Amis, poprzez satyrę na brytyjski system uniwersytecki i refleksję nad młodymi ludźmi próbującymi odnaleźć swoje miejsce w świecie, stworzył historię, która, choć głęboko osadzona w realiach swojego czasu, pozostaje aktualna. Teatr Polskiego Radia, poprzez świetną reżyserię Andrzeja Zakrzewskiego, doskonałą adaptację Iwony Smolki i znakomite kreacje aktorskie, nadał tej opowieści nowego życia, przenosząc ją w polski kontekst kulturowy.

Zarówno humor, jak i bardziej refleksyjne tony tej historii są oddane z mistrzowską precyzją. Wartości artystyczne, połączone z technicznym mistrzostwem realizacyjnym, czynią to słuchowisko jednym z najciekawszych w dorobku Teatru Polskiego Radia lat 80. „Jim szczęściarz” to słuchowisko, które bawi, intryguje i zmusza do refleksji, a jednocześnie doskonale wpisuje się w tradycję polskiego teatru radiowego, gdzie aktorstwo i realizacja dźwiękowa stoją na najwyższym poziomie.

5/5 - (1 vote)

Stanisław Lem „Katar”

Adaptacja: Józef Grotowski

Reżyseria: Romana Bobrowska

Asystent reżysera: Aleksandra Maurer

Realizacja akustyczna: Jerzy Atamańczuk

Realizacja muzyczna: Marian Kukuła

Opracowanie muzyczne: Antoni Krupa

Premiera: 2 lutego 1979 (odcinek 1) – 21 lutego 1979 (odcinek 9)

Słuchowisko zrealizowane przez Rozgłośnię PR w Krakowie

Obsada:

Astronauta: Aleksander Bednarz

Annabella: Bożena Adamek

Psycholog: Zbigniew Horawa

Urzędniczka recepcji: Ewa Kolasińska

Callot: Aleksander Fabisiak

Piotruś: Filip Fedorowicz

Lapidus: Tadeusz Huk

Lekarka: Aleksandra Maurer

Ojciec: Karol Podgórski

Profesor Filip Barth: Stefan Szramel

Saussure: Jerzy Święch

Dyrektor hotelu: Leszek Świgoń

Randy: Jerzy Trela

Nauczycielka: Halina Wiśniewska

Portier: Ferdynand Wójcik

Pracownik stacji: Jerzy Szozda

Policjant 1: Tadeusz Wieczorek

Policjant 2: Janusz Zawirski

Kelnerka: Halina Wiśniewska

Portier: Ferdynand Wójcik

Karabinier 1: Zbigniew Ruciński

Karabinier 2: Wiesław Kańtoch

Wiceprefekt: Andrzej Kruczyński

Fitzpatrick: Tadeusz Kwinta

Głos spikerki na lotnisku: Maria Rabczyńska

Oficer: Feliks Szajnert

oraz Aleksandra Kisielewska, Mirosław Krawczyk, Mirosław Samsel, Paweł Sanakiewicz, Juliusz Zawirski

Fabuła:

Słuchowisko „Katar” oparte na powieści Stanisława Lema to jedna z wielu adaptacji twórczości tego wybitnego autora, która doskonale odnajduje się w formie dźwiękowej. Reżyserii podjęła się Romana Bobrowska, a za adaptację odpowiadał Józef Grotowski. Premiera słuchowiska miała miejsce w lutym 1979 roku i składało się ono z dziewięciu odcinków, emitowanych przez Polskie Radio w Krakowie.

„Katar” to powieść detektywistyczna osadzona w futurystycznych realiach, łącząca elementy science fiction z intrygą kryminalną. Głównym bohaterem jest astronauta, który po powrocie z misji kosmicznej trafia do sanatorium w Alpach, aby wyleczyć chroniczny katar. Szybko okazuje się, że sanatorium jest miejscem tajemniczych i niepokojących wydarzeń.

Astronauta, grany przez Aleksandra Bednarza, wciągnięty zostaje w sieć intryg, gdzie spotyka różnorodne postacie, takie jak Annabella (Bożena Adamek), psycholog (Zbigniew Horawa) oraz innych kuracjuszy i pracowników sanatorium. Główny bohater stara się rozwikłać zagadkę serii dziwnych wypadków i śmierci, które mają miejsce w sanatorium.

Na drodze do prawdy spotyka m.in. profesora Filipa Bartha (Stefan Szramel), Callota (Aleksander Fabisiak) oraz dyrektora hotelu (Leszek Świgoń). Każda z tych postaci wnosi do fabuły coś unikalnego, a ich interakcje z astronautą budują napięcie i stopniowo odsłaniają kolejne warstwy tajemnicy.

Astronauta, główny bohater, przybywa do sanatorium w Alpach, które ma mu pomóc wyleczyć chroniczny katar, powstały w wyniku jego licznych misji kosmicznych. Jednakże, jego pobyt w sanatorium szybko nabiera niespodziewanego obrotu. Sanatorium, zamiast być spokojnym miejscem regeneracji, staje się sceną dla serii tajemniczych i niepokojących zdarzeń, które zaczynają budzić w nim podejrzenia. Hełm astronauty staje się symbolem jego izolacji, zarówno fizycznej, jak i psychicznej, a jego doświadczenia z kosmosu wpływają na jego postrzeganie otaczającego świata.

W miarę jak fabuła się rozwija, astronauta nawiązuje kontakty z różnymi mieszkańcami sanatorium. Annabella, zagrana przez Bożenę Adamek, staje się dla niego nie tylko towarzyszką, ale i kluczem do rozwiązania zagadki. Ich relacja przechodzi od wzajemnej nieufności do zaufania, a wspólne próby zrozumienia otaczających ich dziwacznych wydarzeń zbliżają ich do siebie. Postać profesora Filipa Bartha (Stefan Szramel) dodaje historii naukowego aspektu, wprowadzając teorie i hipotezy, które mają wyjaśnić to, co się dzieje w sanatorium.

Kluczową rolę w fabule odgrywa także dyrektor hotelu (Leszek Świgoń) oraz tajemniczy Callot (Aleksander Fabisiak), których działania i motywy pozostają niejasne i budzą niepokój. Stopniowo odkrywane są kolejne warstwy intrygi, w której mieszają się elementy kryminału i thrillera. Astronauta, wykorzystując swoje umiejętności analityczne oraz doświadczenie z przestrzeni kosmicznej, stara się rozwikłać zagadkę, która staje się coraz bardziej skomplikowana. Sanatorium, z jego labiryntowymi korytarzami i nieprzeniknioną atmosferą, staje się areną dramatycznych wydarzeń, prowadzących do zaskakującego finału, który rzuca nowe światło na całą historię.

5/5 - (1 vote)

Rabindranath Tagore „Rozbicie”

Reżyseria: Wojciech Knoch

Premiera: 1979

Obsada:

Krzysztof Gordon (Ramesz)

Joanna Bogacka (Hemnalini)

Wanda Neumann (Kamala)

Andrzej Blumenfeld (Dżogendra)

Tadeusz Gwiazdowski (Annada Babu)

Stanisław Frąckowiak (Akszaj)

Zofia Walkiewicz (Umesz)

Leszek Ostrowski (Czekrabaratti)

Jerzy Kiszkis (Nalinaksza)

Elżbieta Goetel (Szajka)

Kira Pepłowska (Uszemankari)

długość odcinków:

  1. 29’52”
  2. 29’23
  3. 24’20”
  4. 23’33”
  5. 24’06”
  6. 26’35”
  7. 27’54”
  8. 28’19”
  9. 29’04”
  10. 29’07”

Fabuła:

Słuchowisko „Rozbicie”, oparte na powieści „Chaturanga” Rabindranath Tagore, przedstawia złożoną sieć relacji międzyludzkich, które splatają się na tle przemian społecznych i kulturowych w Bengalu na przełomie XIX i XX wieku. Główny bohater, Ramesz (w tej roli Krzysztof Gordon), jest młodym, ambitnym mężczyzną, który stoi przed trudnymi wyborami życiowymi i moralnymi. Jego życie zmienia się dramatycznie, gdy spotyka dwie kobiety, które na zawsze odmienią jego los.

Hemnalini (Joanna Bogacka), to inteligentna i wrażliwa kobieta, która jest zaręczona z Rameszem. Jej miłość do niego jest głęboka i szczera, jednak związek ten zostaje wystawiony na ciężką próbę. Ramesz, mimo że darzy Hemnalini uczuciem, czuje się rozdarty między obowiązkiem a pragnieniem poszukiwania głębszego sensu życia. Hemnalini jest symbolem stabilności i tradycji, co czyni jej postać kluczową w konflikcie wewnętrznym Ramesza.

Na scenę wkracza Kamala (Wanda Neumann), tajemnicza i nieszczęśliwa kobieta, która wnosi do życia Ramesza element chaosu i niepewności. Kamala, będąc wdową, zmaga się z ostracyzmem społecznym i osobistymi tragediami. Jej relacja z Rameszem jest naznaczona skomplikowanymi emocjami – od współczucia po głębokie uczucie, które rodzi się mimo przeciwności. Kamala reprezentuje wyzwanie dla norm społecznych i moralnych, z którymi Ramesz musi się zmierzyć.

Dżogendra (Andrzej Blumenfeld), bliski przyjaciel Ramesza, jest intelektualistą i myślicielem, który wprowadza do fabuły głębokie refleksje filozoficzne i społeczne. Jego relacje z Rameszem są pełne wzajemnego szacunku, ale także różnic ideologicznych. Dżogendra, choć pełen współczucia dla Kamali, jest również sceptyczny wobec jej wpływu na życie Ramesza. Jego postać jest kluczowa dla zrozumienia intelektualnego kontekstu, w którym rozgrywa się akcja.

Annada Babu (Tadeusz Gwiazdowski) i Akszaj (Stanisław Frąckowiak) stanowią tło społeczne i rodzinne dla głównych wydarzeń. Annada Babu, jako ojciec Hemnalini, jest tradycjonalistą, który pragnie, aby jego córka miała stabilne i bezpieczne życie u boku Ramesza. Jego starania o utrzymanie tradycyjnych wartości kontrastują z rosnącymi napięciami i niepewnościami, które wprowadzają Kamala i nowe myśli Dżogendry. Akszaj natomiast, jako przyjaciel rodziny, wnosi do fabuły element humoru i lekkości, ale także jest głosem rozsądku i pragmatyzmu.

Postacie drugoplanowe, takie jak Czekrabaratti (Leszek Ostrowski), Nalinaksza (Jerzy Kiszkis), Szajka (Elżbieta Goetel) i Uszemankari (Kira Pepłowska), wzbogacają fabułę, dodając różnorodności perspektyw i doświadczeń. Czekrabaratti, jako mentor i doradca Ramesza, stara się kierować jego decyzjami w oparciu o mądrość i doświadczenie. Nalinaksza, będący surowym krytykiem współczesnych trendów, wprowadza element konserwatyzmu i sceptycyzmu wobec zmian społecznych.

Słuchowisko mistrzowsko ukazuje wewnętrzne konflikty bohaterów, ich zmagania z losem oraz poszukiwanie własnej drogi. Każda postać wnosi do fabuły swoje unikalne doświadczenia i poglądy, tworząc bogaty i wielowymiarowy obraz społeczeństwa bengalskiego tamtych czasów. Konflikt między tradycją a nowoczesnością, między obowiązkiem a pragnieniem wolności, stanowi centralny temat „Rozbicia”, który Wojciech Knoch zdołał uchwycić w sposób niezwykle sugestywny i poruszający.

„Rozbicie” to nie tylko opowieść o miłości i relacjach międzyludzkich, ale także głęboka refleksja nad zmianami społecznymi i moralnymi, które wstrząsają fundamentami tradycyjnego społeczeństwa. Adaptacja radiowa pozwala na nowo odkryć tę klasyczną powieść Tagore, nadając jej nową formę i pozwalając słuchaczom zanurzyć się w fascynujący świat bengalskiej kultury i filozofii.

4.5/5 - (2 votes)