Reżyseria: Henryk Rozen

Realizacja: Andrzej Brzoska

Przekład: Stanisław Hebanowski

Adaptacja: Henryk Rozen

Muzyka: Zbigniew Preisner

Śpiewa chór Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Romualda Miazgi. Gra Zespół Kameralny Orkiestra Polskiego Radia pod dyrekcją Jana Pruszaka.

Premiera: 1984

Emisja: 13.12.2003

Obsada:

Antygona – Jadwiga Jankowska-Cieślak
Kreon – Zbigniew Zapasiewicz
Ismena – Krystyna Kozanecka
Eurydyka – Teresa Budzisz-Krzyżanowska
Hajmon – Mirosław Konarowski
Strażnik – Marek Obertyn
Tejrezjasz – Jan Świderski

„Antygona” składa się z trzech aktów i opowiada historię konfliktu między Antygona, córką króla Edypa, a jej wujem, królem Kreonem Teb.

Akcja rozpoczyna się od wprowadzenia do sytuacji, w której bracia Antygony, Etiopes i Polinejkes, walczyli ze sobą o tron w Tebach. Etiopes został zabity, a Polinejkes został pokonany i uznany za zdrajcę. Król Kreon zabronił pochowania Polinejkesa, ale Antygona postanawia pochować swojego brata, niezależnie od konsekwencji.

W pierwszym akcie Antygona i jej siostra Ismena rozmawiają o sytuacji, a Antygona opowiada o swoim postanowieniu pochować brata, niezależnie od zakazu króla. W tym samym czasie król Kreon mówi swojemu synowi Haimonowi o swojej decyzji i o tym, że nie zamierza ustąpić.

W drugim akcie Antygona jest aresztowana przez strażników i przyniesiona przed króla Kreon. Król oskarża ją o złamanie jego zakazu i skazuje ją na śmierć przez zamurowanie w grobowcu. W tym samym czasie Haimon, syn króla, prosi ojca o łaskę dla Antygony, ale Kreon nie chce ustąpić.

W trzecim akcie Haimon, niezadowolony z decyzji ojca, planuje odejść z Teb. W międzyczasie Antygona popełnia samobójstwo, a następnie Haimon również popełnia samobójstwo, nie mogąc pogodzić się z sytuacją. Król Kreon jest zszokowany i zrozpaczony śmiercią swojego syna i żony.

W finale król Kreon przyznaje swoje błędy i modli się o przebaczenie dla swoich grzechów. Spektakl kończy się wizją króla, który jest zrujnowany przez swoje decyzje i pochodzi ze sceny zrozpaczony i samotny.

„Antygona” uważana jest za jedno z największych dzieł Sofoklesa i pozostaje popularnym i trwałym spektaklem, który nadal jest wystawiany i studiowany dzisiaj. Jest często interpretowana i adaptowana na całym świecie i jest uważana za jedno z najważniejszych dzieł literackich w historii teatru.