Przedstawienie z roku 1996 w reżyserii Henryka Rozena. Adaptacja Ewy Stockiej-Kalinowskiej, realizacja Jacek Kasperek.

Obsada:

Stanisława Celińska – Bunia

Emilian Kamiński – Chicho

Elżbieta Kijowska – Maria

Marek Obertyn – Carmelo

Antonina Girycz – Aniula

Magdalena Warzecha – Marta

Jerzy Kozłowski – Don Francisco

Opracowanie muzyczne: Małgorzata Małaszko

Jest to groteskowa opowieść o rodzinie włoskich emigrantów, których życie zdominowała ciesząca się nienasyconym apetytem nestorka rodu, czyli tytułowa Bunia – w tej roku znakomita Stanisława Celińska.

Stuletnia Bunia cieszy się, mimo podeszłego wieku, doskonałym zdrowiem fizycznym oraz wilczym apetytem. Apetyt starowinki rujnuje rodzinę, którą utrzymuje Carmelo, wnuk Buni. Carmelo ma na bazarze stragan z warzywami, ale zyski z niego nie wystarczają na skromną egzystencję sześcioosobowej rodziny, bo przy apetycie Buni wiele warzyw, zamiast do klientów, trafia na stół w domu Carmela. Carmelo ma żonę, Marię, która prowadzi dom przy pomocy ciotki męża, córki Buni – Anyuli i dwudziestoletnią córkę Martę. Marta rzekomo pracuje w aptece i oddaje swoje zarobki na utrzymanie domu.

Tak naprawdę jednak sprzedaje perfumy, a kilka razy w tygodniu wychodzi wieczorem z domu pod pretekstem nocnych dyżurów. Bunia nie jest jedynym darmozjadem w domu; Carmelo utrzymuje także swojego brata, który jest „artystą” – twierdzi, że kompozytorem, choć nigdy nie skończył żadnego utworu. Chicho jest chorobliwie leniwy; zawód kompozytora to jedynie wymówka, dzięki której wykręca się od pracy, mimo że jego brat musi harować od świtu do nocy. Carmelo, a zwłaszcza Maria, znoszą to z rosnącym zniecierpliwieniem. Pozycję Chicha w domu Carmela umacnia ciotka – Chicho jest ulubieńcem Anyuli, nieświadomej, że siostrzeniec podlizuje się jej i manipuluje jej uczuciami. Anyula jest natomiast jedyną osobą, która kocha Bunię…